სელფებისა და დახეული ჯინსების თაობა
ტრაგედია დატრიალდა, მაგრამ ... სიამაყითა და სიხარულით
შევყურებ ჩვენს ახალგაზრდობას. ჩვენს გოგო-ბიჭებს, რომლებმაც ძნელბედობის ჟამს უპრეცედენტო
თავდადება და ერთგულება გამოიჩინეს.
სელფებისა და დახეული ჯინსების თაობა
არ ვიცი როგორ დავიწყო. ორი დღეა სტიქიამ და მწუხარებამ
მოიცვა არა მარტო თბილისი არამედ მთელი საქართველო. ჩვენმა პატარა უწყინარმა მდინარემ
წალეკა თბილისი. მატერიალურ ზარალს ადამიანთა მსხვერპლიც დაერთო. როგორც გეოგრაფს ბევრი
სათქმელი მაქვს, ჩემს მოსწავლეებთან ერთად არაერთხელ განგვიხილავს თბილისის დაგეგმარების
უარყოფითი მხარეები და საფრთხეები. ამაზე უკვე ალაპარაკდნენ მეცნიერები და იქნებ ეს
კატასტროფა გახდეს მიზეზი რაციონალური (გონივრული) მიდგომისა.
ბუნების ჭეშმარიტი დამცველი ის არის, ვინც ხვდება, რომ
ეს ქვეყანა მამებმა კი არ გადმოგვცეს, არამედ შვილთაგან გვაქვს ნათხოვარი – ჯონ ოდობონი.
მე 9 აპრილის თაობა ვარ. მე იმ თაობის წარმომადგენელი
ვარ, რომლითაც ჩვენი მშობლების თაობა ამაყობდა. ჩვენ ის თაობა ვართ, რომელმაც გააერთიანა
და ერთ მუშტად შეკრა მიძინებული საზოგადოება. ხშირად გამიგონია: საზოგადოება მაშინ
ჩამოყალიბდა; ასე ერთი იდეის ქვეშ გაერთიანებული, ერთიანი შემდეგ აღარ ყოფილა ქართველი
ერიო ...
მეც ბევრჯერ მქონია სურვილი ჩვენზე დამეწერა, ჩემს თაობაზე,
რომელიც ფაქტობრივად დაკარგული თაობაა. ეს ის თაობაა, რომელიც შიშველი ხელებით უდიდეს
მონსტრს შეებრძოლა. შემდეგ კი რატომღაც დაიქსაქსა და .... ჩემი თაობის სახეებს მოსწავლეებში
ვეძებდი, ვპოულობდი და მიხაროდა. მიხაროდა და ყოველთვის ამაყად ვამბობდი, რომ ძალიანაც
კარგი ახალგაზრდობა მოდის: უფრო ჭკვიანები და უფრო მიზანდასახულები, ცოტა პრაგმატულები
და მეტად რეალისტები და მატერიალისტები. ჩვენგან განსხვავებით ესენი ჯინსების თაობა
კი არა, დახეული ჯინსების თაობაა, სელფების თაობაა, „გაწეწილი“ გოგო-ბიჭების თაობაა,
დემოკრატია და თავისუფლება ხანდახან თავხედობა რომ გონიათ. აქაც ჩვენ ვართ დამნაშავეები,
ვერ ვისწავლეთ დათმობა და დიალოგი საკუთარ შვილებთან. არადა რამდენ საყვედურს ვამბობთ
მშობლები და მასწავლებლები: როგორ დადიხარ? რა გაცვია? როდემდე უნდა იარო გაწეწილმა?
პატრონი არ გყავს? შენგან კაცი არ გამოვა! რა არის ეს დახეული ჯინსები? (გამოგიტყდებით
და ეს ოხერი დახეული ჯინსები მომწონს).
ლიტერატურა ყველას გვიყარს და გვახსოვს. აი, ბატონო
გაიხსენეთ:
"ახალგაზრდობა ჩვენი იმედია, იაროს ახალგაზრდობამ
ვიწრო და მოკლე კაბებში, ოღონდ იკითხოს წიგნი, უყვარდეს ერი, ქვეყანა, სამშობლო; ეკეთოთ
საყურე გოგონებს, ეკეთოთ ბეჭდები, ოღონდ კარგი დედები იყვნენ და სწამდეთ სიკეთე და
პატიოსნება. იჩხუბოს ბარამიძემ, ოღონდ იჩხუბოს საქმისთვის. და ის, თუ ვიღაცამ კაცი
მოკლა და ვიღაცამ მაღაზია გაქურდა, არ არის ეროვნული ტრაგედია, ეროვნული ტრაგედია ის
არის, რომ ამის მეტი ვერაფერი დაინახო…" — „მზიანი ღამე“ - ნოდარ დუმბაძე.
იარონ მოკლე კაბებითა და მაღალქუსლიანი ფეხსაცმელებით,
როცა დასჭირდათ ჩექმებითა და ნიჩბებით გამოვიდნენ ჩვენი ფაქიზი და განებივრებული შვილები.
ვუყურებ და ბედნიერი ვარ. არ ვყოფილვართ ცუდი მშობლები და მასწავლებლები. წყალში არ
ყოფილა გადაყრილი ჩვენი შრომა (გვიყვარს ეს ფრაზები).
ის რაც ამ დღეებში ხდება მოლოდინს გადააჭარბა. მეთერთმეტე
კლასელები “CAT”-ის
გამოცდიდან გამოსულები ნიჩბებით ისევ სამუშაოდ გადიან. მეორე დღეს კვლავ გამოცდა აქვთ.
პატარა ბიჭები კაცები გახდნენ.
შვილებმა გვაჯობესო - დიახ გვაჯობეს და მე დღეს ამაყი
ვარ. ესენი ჩვენი მოსწავლეები არიან, მასწავლებლებო დღეს ყველაზე მეტად უნდა ვიყოთ
ბედნიერები და ამაყნი, ესენი ხომ ჩვენი მოსწავლეები არიან. გიჟები, გადარეულები, მაგრამ
მაინც ყველაზე საყვარლები. რამდენჯერ გვისაყვედურია, რამდენჯერ გავბრაზებულვართ, მაგრამ
მაინც სკოლისკენ გვექაჩება უხილავი ძალა. ძალა, რომელსაც სიცოცხლე ჰქვია, რომელსაც
სიყვარული ჰქვია, რომელსაც ბავშვობა და ახალგაზრდობა ჰქვია.
ეს ჩვენი მომავალია. ახლა ყველამ დაინახა და აღიარა,
რომ საუკეთესო თაობა მოდის. მათ ჩვენ გვაჯობეს. ტალახში ამოგანგლულებმა გამოსაფხიზლებლად
თითქოს სილა შემოგვაწნესო. მათ არც ქულები არ აინტერესებთ და არც პიარი, დადიან ნიჩბებით
და ასუფთავებენ საკუთარ ქალაქს, თბილისელია თუ არა არ აქვს მნიშვნელობა, რეგიონებიდანაც
შემოუერთდნენ. რამდენი ყოფილან და როგორი ლამაზები, ტანადები, ძლიერები. ესენი ჩვენი
შვილები არიან, ჩვენი მოსწავლეები არიან.
იქნებ თქვენი შემხედვარე უფროსები გონს მოვეგოთ და მოგბაძოთ.
თქვენ, ხომ გვერდში დგომის ისეთი საოცარი მაგალითი გიჩვენეთ, როგორიც არ გვინახავს
9 აპრილის შემდეგ. ან იქნებ თქვენი გმირობის შემდეგ მოგვერიდოს ძველებურად ცხოვრება?
დიახ თქვენ გმირები ხართ. თქვენ თქვენი პირველი ბრძოლა მოიგეთ, თქვენი დიდგორი მოიგეთ.
სულ გამარჯვებულებს გევლოთ, ასეთები იყავით. ხშირად მითქვამს: თქვენ ხართ ის თაობა
ვინც საქართველოს გაამთლიანებს თქო. ახლა ყველა დამერწმუნება ამაში. თქვენ მართლა დიდი
ძალა გაქვთ და შეძლებთ ქვეყნის გაერთიანებასაც და გაძლერებასაც. თქვენ ჩვენი დიდი იმედი
ხართ. თქვენ ჩვენი საზოგადოების საუკეთესო ნაწილი ხართ. მე თქვენ უსაზღვროდ და უპირობოდ
მიყვარხართ.
ბავშვებო, მე ძალიან ამაყი ვარ, რომ მე თქვენი მასწავლებელი
მქვია.
